Atli Sigurjónsson skrifar í Fréttablaðið um Fyrir framan annað fólk Óskars Jónassonar og segir hana fyndna, vel leikna, fagmannlega gerða og umfram allt bráðskemmtilega.
Atli segir meðal annars:
Hugmyndin á bak við myndina er í senn einföld og óvenjuleg. Á vissan hátt er þetta ósköp venjuleg rómantísk gamanmynd, en með ákveðnu „twisti“ sem gefur henni áhugaverðan blæ. Myndir af einmitt þessu tagi hafa í raun lítið sést á Íslandi hingað til. Fyrir utan rómantíkina ganga svona myndir yfirleitt út á að skapa skemmtilegar en um leið vandræðalegar aðstæður, áhugaverða og litríka karaktera og heimspekilegar vangaveltur. Nóg er af því hér.
Í stuttu máli sagt er Fyrir framan annað fólk vel heppnuð. Hún er fyndin, vel leikin, fagmannlega gerð og umfram allt bráðskemmtileg. Það sem lætur hana virka fyrst og fremst eru líflegir og eftirminnilegir karakterar. Húbert er hlédrægur og vandræðalegur á yfirborðinu en þegar eftirhermurnar fara á kreik verður hann fyndinn og Snorra Engilberts tekst að gera Húbert mjög trúverðugan.
Tveir leikarar skara þó mest fram úr, þeir Hilmir Snær Guðnason sem yfirmaður Húberts og Pálmi Gestsson sem faðir Hönnu. Hilmir Snær er eins og fæddur til að leika karakterinn sem er hálfgerður drullusokkur sem maður getur samt ekki annað en elskað. Ást hans á Ítalíu og ítalskri menningu er skemmtilegur eiginleiki í þessum karakter og Ítalía er hálfgert þema í myndinni allri þar sem ítölsk dægurlög koma mikið við sögu í henni. Pálmi Gestsson er litlu síðri en Hilmir og hefur í raun sjaldan verið skemmtilegri. Hann leikur týpu sem margir kannast við, óvirkan alkóhólista sem talar alltaf um sig í þriðju persónu og finnst Bubbi Morthens vera svalasti maður á Íslandi.
Umfram allt er Fyrir framan annað fólk afskaplega fyndin en hún hefur þó líka nokkra dýpt sem gefur henni aukið gildi. Eftirhermuáráttu Húberts mætti líta á sem metafóru fyrir einhvers konar sjúkdóm, jafnvel einkenni af þunglyndi eða einhverfu. Í myndinni eru ekki tekin beint fyrir slík vandamál heldur eru þessir hlutir settir í skemmtilegan búning þannig að myndin fær mann til að hlæja en skilur um leið eftir sig þegar hún er búin. Þetta tengist líka pælingum um eðli sambanda sem myndin veltir beint og óbeint vöngum yfir, eins og t.d. hvar fólk setji mörkin þegar kemur að ástinni.
Ef það er eitthvað sem má setja út á myndina þá er það kannski að þróunin í sögunni upphaflega er pínu klunnaleg, persónur segja hver annarri beint út að gera hluti sem hefði alveg mátt gera á sjónrænan máta. Einnig er vert að benda á að karlpersónurnar í myndinni virka yfir höfuð dýpri en kvenpersónurnar, karlarnir eru í það minnsta mun meira áberandi og fá meira að gera. Húbert hefur t.d. aðeins meiri persónuleika en Hanna og faðir Hönnu er mjög eftirminnilegur á meðan móðir hennar er í raun bara dæmigerð eldri kona. Atli Sigurjónsson
Niðurstaða: Bráðskemmtileg rómantísk gamanmynd sem tekur gamlar hugmyndir og setur þær í ferskan búning. Myndin er vel leikin, fagmannlega gerð en umfram allt mjög fyndin.
Sjá nánar hér: visir.is
