Snæbjörn Brynjarsson og Bryndís Loftsdóttur fjölluðu um Svaninn eftir Ásu Helgu Hjörleifsdóttur í Menningunni á RÚV. Þau segja myndina vel heppnaða og glæsilegt byrjendaverk.
Úr umsögninni:
Snæbjörn Brynjarsson segir einn helsti styrkleika Svansins vera takmarkað sjónarhorn áhorfandans. „Eitt það skemmtilegasta við myndina er að sögumaðurinn er ung stúlka og við upplifum drama gegnum hana, frá hennar augum og erum ekki með allar upplýsingarnar sem við þurfum til að skilja hvað er nákvæmlega í gangi. Það er mjög skemmtilegur máti til að segja frá sambandi vinnumanns og dótturinnar á bóndabýlinu og öllu ástardramanu sem er í gangi og maður botnar ekki alveg í.“
„Ég hreifst verulega með, maður þarf svolítið að láta sig hrífast – þetta er ekki spennu- eða gamanmynd þó vissulega séu fyndnir punktar,“ segir Bryndís. „Ég datt alveg inn í þessa mynd. Þetta er 9 ára stelpa sem kemur þarna á sveitaheimili alein, hún er send út í sveit eftir að hafa hnuplað og þar er allt framandi; lyktin, fólkið og það er enginn neitt sérstaklega að útskýra fyrir henni, þetta er dálítið eins og sveitin var í gamla daga.“
Hann [Snæbjörn] nefnir að þema, umhverfi og titill myndarinnar séu kunnugleg. „Það sem háir þessari mynd er að þó þetta sé mjög vel heppnuð svona arthouse mynd þá er þetta svona enn ein íslenska myndin um óhamingjusamt fólk úti á landi. Svo hefur maður heyrt mörg dýranöfn; það eru þrestirnir og hrútarnir og hrossin í oss og allt þetta. En á heildina litið mjög vel heppnuð mynd.“
Sjá nánar hér: Svanurinn er glæsilegt byrjendaverk
