Atli Sigurjónsson sem skrifað hefur gagnrýni um kvikmyndir á Klapptré hefur nú verið ráðinn gagnrýnandi Fréttablaðsins. Honum er óskað velfarnaðar í nýju starfi en fyrsta umsögn hans fyrir blaðið er um Þresti Rúnars Rúnarssonar og gefur hann myndinni þrjár stjörnur af fimm.
Atli segir meðal annars:
Þrestir er ekki mynd sem gengur út á sterka söguþráðarframvindu heldur er þetta fyrst og fremst þroskasaga, mynd um ungan mann í sjálfsskoðun og einnig innlit inn í lítið samfélag. Þetta er mynd sem gengur út á andrúmsloft og stemningu og þar liggur helsti styrkur hennar. Rúnar hefur sýnt áður í stuttmyndunum sínum og myndinni Eldfjall að hann hefur sterkt vald á kvikmyndamiðlinum og verður bara betri ef eitthvað er þegar kemur að myndatöku og samsetningu myndmáls, auk þess sem hann hefur gott teymi kvikmyndagerðarmanna á bak við sig.
Þrestir er full af glæsilegum skotum og fallegum augnablikum og nýtir miðilinn vel til að segja sögu sjónrænt. Sömuleiðis standa leikarnir sig flestir prýðilega þó enginn skari neitt sérstaklega framúr, en það má þó vel segja að Atli Óskar Fjalarsson sé búinn að sanna að hann eigi bjarta framtíð framundan sem leikari.
En á móti kemur að efniviðurinn í Þröstum er ekki eins sterkur og myndmálið. Myndin er full af þemum sem sumir myndu kalla klassísk íslensk þemu en aðrir þreyttar klisjur: Alkóhólismi, slæmir feður, lífið í landsbyggðinni og fleira þvíumlíkt. Myndin hefur fátt nýtt fram að færa á þessu sviði og segir lítið sem ekki hefur verið sagt áður. Auk þess eru samtölin í myndinni hálfklén á tíðum og þótt myndin sé sjónrænt sterk á hún það til að láta persónur segja hluti upphátt sem voru augljósir fyrir. Stígandin í myndinni er þó ágæt þó hæg sé en samt nær hún sjaldan almennilegu flugi og er full lengi að komast í gang.
Það virðist þó vera ákveðin pæling hjá Rúnari að láta samtölin vera svona hversdagsleg og klén þar sem það endurspeglar á vissan hátt hugarheim aðalpersónunnar sem finnst allt í kringum sig vera svo glatað. Upphafssenurnar lýsa flestar frekar hversdagslegum hlutum en smám saman poppa upp hlutir sem leynast undir yfirborðinu og myndin verður minna hversdagsleg eftir því sem á líður. Rúnar nær að byggja upp ágætis stemningu og myndin verður aldrei leiðinleg fyrir vikið og oft ágætis húmor í henni.
Annað sem má setja út á hérna eru kvenpersónurnar, en eins og í allt of mörgum íslenskum myndum eru þær til staðar fyrst og fremst til að þjóna karlpersónunum og hafa litla sem enga dýpt. Móðir og amma Ara eru lítið meira en staðlaðar týpur og stúlkan sem Ari er hrifinn af er ekkert meira en það: Sæta stelpan. Þetta er enn ein karlasagan í íslensku bíói. Reyndar eru karlpersónurnar ekkert mikið merkilegri hérna fyrir utan Ara og föður hans en allavega þeir tveir hafa þó einhverja smá dýpt.
Sjá nánar hér: visir.is
