Álfrún Örnólfsdóttir er í viðtali við Fréttablaðið um ferilinn og mynd sína Band.
Á vef Fréttablaðsins segir:
Álfrún Helga Örnólfsdóttir var aðeins átta ára þegar hún steig fyrst á svið í leikhúsi. Hún hefur síðan þá leikið í fjölda leikverka og kvikmynda ásamt því að leikstýra í leikhúsi. Fyrsta kvikmynd í hennar leikstjórn, BAND, er nú í kvikmyndahúsum landsins.
Ég var farin að suða um það strax og ég byrjaði að tala að fá að stíga á svið,“ segir leikkonan, handritshöfundurinn og leikstjórinn Álfrún Helga Örnólfsdóttir. Hún kemur úr mikilli leiklistarfjölskyldu og var aðeins átta ára gömul þegar hún lék sitt fyrsta hlutverk í Þjóðleikhúsinu.
„Ég var búin að fara með mömmu og pabba á allar sýningar í leikhúsinu, sama hvort þær voru fyrir börn eða fullorðna og ég fann strax að þarna leið mér vel. Ég elskaði að fara baksviðs og leiklistarbakterían helltist snemma yfir mig,“ segir Álfrún.
„Draumurinn rættist svo þegar ég var átta ára og fékk hlutverk í Óvitunum. Ég þurfti alveg að fara í prufur og allt svoleiðis en ég vissi kannski frekar af þeim en aðrir af því að mamma vann í húsinu,“ segir hún, en móðir Álfrúnar er leikkonan Helga Jónsdóttir sem var fastráðin við Þjóðleikhúsið í tuttugu ár.
Álfrún segist ekki hafa fundið fyrir ótta þegar hún tók að sér fyrsta hlutverkið svo ung að árum.
„Mér leið bara ótrúlega vel í eigin skinni og ég held að þetta hafi verið gott fyrir mig. Ég var mjög virkt barn og í staðinn fyrir að ég væri ofvirk heima hjá mér að hendast uppi á hurðum þá var bara fínt að setja mig upp á svið og leyfa mér að syngja og dansa.“
Varð snemma atvinnuleikkona
Álfrún varð snemma atvinnuleikkona. Hún lék í fjölda leikverka og kvikmynda þegar hún var barn og unglingur og talaði inn á fjöldann allan af teiknimyndum. Meðal annars lék hún í Söngvaseiði, Fiðlaranum á þakinu, kvikmyndinni Svo á jörðu sem á himni og Ráðagóðu stelpunni.
Spurð að því hvernig hafi gengið að vinna svo mikið með grunnskóla segir hún það ekki hafa verið mikið mál í minningunni.
„Ég vildi alltaf hafa mikið að gera og ef ég var ekki með eitthvað verkefni fyrir framan mig var ég alveg óþolandi,“ segir Álfrún.
„Mér fannst fínt að vera að vinna mikið og svo bara lærði ég þegar ég hafði tíma og það gekk allt mjög vel. Eini ókosturinn var kannski sá að þetta var mjög skrítið fyrir hina krakkana og ég varð fyrir mikilli höfnun á tímabili,“ útskýrir Álfrún, sem ólst upp í Vesturbænum og fór í Vesturbæjarskóla og Hagaskóla.
Enginn talaði um einelti
„Þegar ég mætti ekki í skólann í þrjá mánuði og var svo kannski með rautt hár og permanent þegar ég kom til baka af því ég hafði verið að leika í bíómynd var það erfitt fyrir hina krakkana að skilja það. Þetta var verst þegar ég var svona ellefu ára en á þeim aldri geta krakkar verið eins og villidýr,“ segir Álfrún.
„Þetta var mjög erfitt. Ég hafði bara verið vinsæl og svo allt í einu var vinahópurinn ekki opinn fyrir mér, þetta var algjör viðsnúningur og ég var útilokuð,“ segir hún.
Álfrún sagði engum frá því sem var að gerast í skólanum heldur reyndi að komast í gegnum það sjálf.
„Á þessum tíma var það bara þannig, það var enginn að tala um einelti eða neitt svoleiðis. Ég gerði bara það sem ég gat til að lifa þetta af og ég var of lítil til að setja þetta í samhengi. Líklega var þetta einhverskonar afbrýðisemi.“
Álfrún æfði ballett og þar átti hún vini, eins í leikhúsinu. „Ég held að það hafi bjargað mér, ég átti vini og leið vel, bara ekki í skólanum.“
„Þetta hafði að sjálfsögðu áhrif á mig og ég á til dæmis mjög erfitt með að taka höfnun, sem er frekar erfitt þegar maður er leikari og er alltaf að koma sér í aðstæður þar sem eru miklar líkur á því að manni sé hafnað,“ segir Álfrún og brosir. „En það er mitt lífstíðarverkefni að vinna í því og læra á það.“
„Þetta var mjög erfitt. Ég hafði bara verið vinsæl og svo allt í einu var vinahópurinn ekki opinn fyrir mér.“
The PPBB
Undanfarin ár hefur Álfrún fært sig meira yfir í handritaskrif og leikstjórn. Hún leikstýrir verkinu Bara smástund, sem nú er sýnt í Borgarleikhúsinu og í gær var kvikmyndin BAND í leikstjórn Álfrúnar frumsýnd. Um er að ræða fyrstu kvikmyndina sem hún leikstýrir en myndin er heimildarmynd um hljómsveit Álfrúnar, Sögu Sigurðardóttur og Hrefnu Lindar Lárusdóttur, The Post Performance Blues Band (The PPBB).
Hljómsveitina stofnuðu Álfrún, Saga og Hrefna ásamt fleiri konum þegar þær stunduðu saman meistaranám í sviðslistum við Listaháskóla Íslands.
„Við áttum okkur allar draum um að vera í hljómsveit svo við stofnuðum hana bara.“
Hljómsveitin var upphaflega gjörningur með það að markmiði að rannsaka spennufall sem hugtak. „Okkur langaði að rannsaka spennufallið sem kemur þegar maður er búinn að vera uppi á sviði eða að gera eitthvað sem gefur manni rosalega mikið adrenalín og kikk, svo kemur maður niður og þá fær maður allt í einu svona blús, post performance blues,“ útskýrir Álfrún.
Hálfgerð grínmynd
„Innblásturinn kemur frá öllu sem er frekar erfitt og leiðinlegt en við reynum að gera það skemmtilegt, finnum kraft og húmor í því,“ segir hún. Spurð að því hvort að um grínmynd séð að ræða segir Álfrún að vel megi líta á það þannig.
„Ef maður hugsar um gamanmyndir þá snúast þær oft um hvað maður getur komið persónunni í mikil vandræði, því meiri vandræði því fyndnara,“ segir hún.
„Bandinu okkar gekk ekki vel og ég er fertug móðir með tvö börn sem á fínan listferil að baki og ég hugsaði með mér: Meika ég að standa uppi á sviði með fimm manns í salnum? Dey ég eða fæ ég hláturskast?“ segir Álfrún hlæjandi.
„Meika ég að standa uppi á sviði með fimm manns í salnum? Dey ég eða fæ ég hláturskast?“
„Svo hugsaði ég með mér að ef það væri myndavél þarna og þetta væri sena í bíómynd þá væri þetta sjúklega fyndið. Svo ég ákvað bara að gera heimildarmynd.“
BAND hefur verið sýnd á kvikmyndahátíðum víðs vegar um heiminn og fengið afar góðar viðtökur.
„Ég var mjög stressuð fyrir fyrstu sýninguna og efaðist um allt á meðan ég horfði og varð svakalega hissa þegar fólk fór að hrósa myndinni og þakka mér fyrir eftir á. Núna held ég að ég sé komin yfir mesta sjokkið og er bara ótrúlega spennt að sýna Íslendingum myndina,“ segir Álfrún.
