Í umsögn segir:
Nafngift nýrrar íslenskrar gamanmyndar, Hvernig á að vera klassa drusla , fangar athygli manns. Drusla er vissulega gildishlaðið orð, notað til að niðra og stýra konum en á undanförnum árum hefur það verið notað á valdeflandi hátt af femínískum hreyfingum eins og Druslugöngunni. Þessi örlítið stuðandi titill er nokkuð lýsandi fyrir kvikmynd sem reynir að vekja athygli áhorfandans á beinskeyttan máta, en kynjapólítík og kynhegðun kvenna liggja henni tvímælalaust til grundvallar. Hvernig á að vera klassa drusla virðir þó háleitnina að vettugi og miðar ætíð á lægsta samnefnarann – typpi og píkur (og allt sem getur farið úrskeiðis á stefnumótum þeirra) eru til umfjöllunar.
Í upphafsatriðinu er upplegg myndarinnar kynnt á snarplegan hátt undir dynjandi upptakti tónlistar. Karen (Ásta Júlía Einarsdóttir), keyrandi um á rallíjálki, sækir Tönju (Ylfa Marín Haraldsdóttir) sem er vant við látin við að fleygja eigum kærasta síns út á götu. Tanja hoppar upp í og er ferðinni heitið út í sveit, þar sem Karen þekkir vel til, en drónaskot (þessu ofnotaða og hvimleiða stílbragði mætti úthýsa í hvelli) gerir ferðalagi kaggans á þjóðveginum skil. Stúlkurnar staðnæmast við bensínstöð en bíllinn vill ekki í gang aftur. Við stöðina eru tvær verslanir, merktar með ósannfærandi heimagerðum skiltum, þ.ám. „bifreiðaverkstæði Alla“. Hinn ungi og myndarlegi Alli mætir sótugur á hlýrabol, drjúpandi af svita og segulmagnaðri karlorku. Karen, klædd leðurjakka og þröngum gallabuxum, beygir sig yfir skott bílsins og setur stút á varirnar. Fáranleiki myndskeiðsins framkallar hugrenningatengsl við ógrynni bíómyndaklisja og gefur til kynna að hér sé um ofur kyngerða veröld að ræða. Söguheimurinn er ýktur og klúr, málaður stórum dráttum og einkanlega bíómyndalegur í eðli sínu.
Söguhetjurnar Karen og Tanja eru tvær hliðar spaugpenings, hálfgerðar erkitýpur og fullkomið tvíeyki. Sveitapían Karen er spaði sem hefur alltaf svar á reiðum höndum og lifir eftir lífsmottóinu „ríða, búið, bless“ – engin ábyrgð, engin eftirsjá. Besta vinkona hennar Tanja er óörugg með sig og „ástsjúk“ að mati Karenar – en líka óinnvígð og „óþekkta aflið“ í sveitinni. Hún fetar braut einkar nútímalegrar kvenhetju, að hætti Bridget Jones og Liz Lemon t.a.m., en hrakföll hennar virðast engan enda geta tekið. Karen reynir með misjöfnum árangri að leggja Tönju lífsreglurnar og kenna henni að sletta úr klaufunum. Ásta Júlía Einarsdóttir leikur Karenu og Ylfa Marín Haraldsdóttir gerir Tönju skil. Ásta Júlía fær bitastæðustu brandarana og er með hnefann fullan af stælum. Ylfa Mist er ólukkulegi leiksoppurinn og sýnir breidd í gamanleik sínum en grín hennar er hvað skemmtilegast þegar það er „líkamlegt“. Gaman er að sjá ný andlit fá tækifæri og standa sig jafn vel og raun ber vitni.
Sveitin er afar kunnuglegt sögusvið íslenskra kvikmynda sem ber sína fjölmörgu bagga. Snúið er skemmtilega upp á téðar venjur í Hvernig á að vera klassa drusla en hér er veröldin ekki þunglamaleg og harmræn heldur deila hreppsbúar nektarmyndum á kynlífsappinu „Sveitasex“. Eflaust væri hægt að gera samanburð á myndinni og Dalalífi Þráins Bertelssonar, en rýnir er ekki nægilega dómbær til þess. Lög og reglur söguheimsins líkjast þó mest amerískum gagnfræða- og menntaskólaræmum á borð við American Pie og Mean Girls . Andhetjan Sandra minnir á Rizzo úr Grease í leðurjakka sínum er hún keppir við Karenu í ralli og um hylli strákanna og grefur um leið undan vináttu þeirra Tönju. Strákarnir eru auðvitað ávallt í lopapeysum, þ.e.a.s. þegar þeir eru ekki í fjósinu að sprauta vatni hver yfir annan en erótískt augnaráð myndavélarinnar kyngerir karlpeninginn af þvílíkri kátínu. Kári Gotta og Rúnar Vilberg leika ástarviðföngin Ívar og Kára og skila skemmtilegri og heillandi frammistöðu. Vöðvastælti „lúðinn“ Kári þjálfar sig fyrir geimferð með flaugum NASA og frosið yfirborð harðnaglans Karenar bráðnar hægt og bítandi. Geimfaraminnið er ein af fjölmörgum klisjum sem er listilega beitt í myndinni en stórskemmtilegt er að sjá henni fleygt inn í íslenskt sveitalíf. Einn af hápunktum myndarinnar er þegar kappinn, undir lok myndar, skartar óvænt heilgalla merktum geimferðastofnuninni (og Kaupfélagi Borgfirðinga), en sjón er sögu ríkari.
Brandarar kvikmyndarinnar eru linnulausir. Auðvitað hitta þeir ekki allir í mark og myndin veigrar sér ekki við aulagríni, en athyglisvert er að húmorinn tekur á sig ýmsar birtingarmyndir. Leikstjóri og handritshöfundur myndarinnar, Ólöf B. Torfadóttir, sýnir að hún á auðugt kómískt vopnabúr og samvinna hennar með frekar óreyndu leikaraliði er til fyrirmyndar (en reyndari leikarar á borð við Steinunni Ólínu, Ólafíu Hrönn og Þorstein Bachmann eru nýttir vel í aukahlutverkum og styrkja heildarmyndina). Samvinna þeirra Magnúsar Ingvars Bjarnasonar, kvikmyndatökumanns og klippara, er ekki síst eftirtektarverð og gefur glensinu myndræna vídd. Fallísk form finnast í spenastrokki og Ylfa Marín verður hálfgerð „slapstick“-drottning í meðförum þeirra. Eitt er að vera fyndin í orði en annað að gera það á sjónrænan hátt.
Atburðarás myndarinnar reynir á vináttubönd stúlknanna tveggja en þær læra af reynslunni og vaxa fyrir vikið – þessi venjulegi gangur. Allt er þetta gert til að þjóna gríninu og er öllu drama stillt í algert hóf. Hvernig á að vera klassa drusla veit nefnilega nákvæmlega hvað hún vill vera – taumlaus og lágkúruleg skemmtun og er það hennar helsti styrkur. Myndin er afar lofandi frumraun leikstjórans og ferskur andblær í íslenskt kvikmyndalandslag.
