Fréttablaðið um „Pabba­helgar“: Skilnings­ríkt skilnaðar­drama

Þórarinn Þórarinsson skrifar um þáttaröðina Pabbahelgar eftir Nönnu Kristínu Magnúsdóttur í Fréttablaðið, en fimmti þáttur af sex verður sýndur á RÚV í kvöld. Hann eys Nönnu Kristínu „lofi fyrir ótrúlega vel heppnaða útfærslu á bráðsnjallri hugmynd sem hefði samt verið svo auðvelt að klúðra.“

Þórarinn skrifar:

Varla þarf að rekja söguþráðinn hingað til í löngu máli þar sem þjóðin hefur ekki enn glatað þeim krúttlega eiginleika og arfi gamalla haftatíma og lögfestra leiðinda að geta sameinast við sjónvarpsskjáinn í takt við línulega dagskrá. Nokkuð gott á þessum allra síðustu og langverstu tímum efnisveitna og einstaklingsmiðaðrar sjónvarpsneyslu.

Nanna Kristín tekur áhorfendur í mikla rússíbanareið um tilfinningaskalann.
Skaupið, Ófærð og nú síðast Pabbahelgar ná enn þessum tökum á þjóðarsálinni þannig að sá sem treystir á plúsa og tímaflakk á ekki séns í dægurþrasinu á Twitter, á kaffistofum og ofan í heitum pottum.

Gráglettni hversdagsleikans
Fyrir þá þrjá sem ætla sér að hámglápa á alla þættina sex í einum rykk er þó rétt að halda því hér til haga að Pabbahelgar hverfast um þriggja barna foreldrana Karen og Matta sem geta lítið annað gert en að skilja eftir að hún kemst að framhjáhaldi hans.

Upp kemst um kauða þegar Karen sér skilaboð frá viðhaldinu í símanum hans. Alveg átakanlega hallærislegt en samt merkilega algengt og hermt er að karlmönnum sé einmitt einkar hætt við að afhjúpa heimsku sína og óheiðarleika með sínum eigin snjalltækjum.

Þetta upphaf á ósköpunum gaf í raun tóninn fyrir framhaldið og strax þarna virtist ljóst að Nanna hefði fundið rétta taktinn fyrir tragikómíska skilnaðarsöguna. Hversdagslegt og ömurlega niðurdrepandi vesen og leiðindi og brestir sem við þekkjum öll eða könnumst að minnsta kosti við verða þarna furðulega fyndin í gráma tilverunnar þannig að maður stendur sig að því að hlæja með hjónum, frekar en að þeim, þar sem þau eru eiginlega bara við.

Hvað ef…?
Hver hefur ekki klaufast við að markaðssetja sig á Facebook, reyna að sparsla í sjálfsmyndina með róandi tei, maraþonáti á kanilsnúðum, hætta á íkveikju með þúsund kertum og sökkva sér í frasabanka og niðursuðudósaheimspeki? Að maður tali ekki um þá sársaukafullu uppgötvun að djammið er glatað og að líklegra er að verða númer eitt í röðinni í þjónustuveri banka en að upplifa skyndikynni sem skilja eitthvað eftir sig.

Hvað ef? En ef? Hvað þá? Þessar spurningar og fleiri eru ofnar fimlega saman við skilnaðinn og uppgjör hjónanna enda sækja þær óhjákvæmilega á fólk sem stendur frammi fyrir þeirri súru staðreynd að það þurfti miklu minna en dauðann til þess að aðskilja þau.

Krónísku mistökin sem eru svo gott sem sammannleg andspænis þessari lífsgátu eru að það er andskotanum erfiðara að þora, vilja og geta sagt hug sinn, þora að vera viðkvæmur og gráta. Gráturinn kemur þó alltaf, fyrr eða síðar, bara ekki alltaf í örmum vinar í búningsklefa.

Straumhvörf
Pabbahelgar og kvikmyndin Agnes Joy eru tvö nýleg dæmi þar sem konur draga fram ákveða staðalímynd kvenna og varpa á hana löngu tímabæru ljósi. Karen í Pabbahelgum og Rannveig í Agnes Joy eru mömmur. Þið vitið, þessar mömmur sem ætlast er til að séu alltaf til staðar, viti allt og geti bjargað öllu. Nútímakonur en ekki múmínmömmur sem eru með allar heimsins lausnir í handtöskunni sinni.

Meðvirkar, á köflum jafnvel ofvirkar, taka þær á sig allar þyngstu byrðar fjölskyldulífsins og festast oftar en ekki í því ungar að þurfa að passa upp á að lífið gangi sinn vanagang en fari ekki fjandans til. Þakkirnar eru hins vegar litlar en meira um að þær séu stimplaðar leiðinlegar, afskiptasamar og stjórnsamar.

Nanna Kristín er meiriháttar í hlutverki Karenar í þessari stöðu og spilar á allan tilfinningaskalann um leið og hún kippir áhorfendum fyrirhafnarlítið með sér í þá rússíbanareið þar sem svo stutt er milli hláturs og gráturs að þetta rennur allt saman. Svona eins og í alvörunni.

Stóra bomban
Heldur hallaði því á Kareni í fyrstu lotum skilnaðarbaráttunnar þar sem hún horfði á örugga veröld sína hrynja og upplifði sig smánaða og niðurlægða. Í síðasta þætti, þeim fjórða, snerist taflið þó við enda sjálfsagt normið að konurnar eru fljótari að ná vopnum sínum en karlarnir að fatta hvað þeir eru vitlausir.

Matti er eðlilega kunnuglegri steríótýpa þar sem við karlarnir erum svona gegnumsneitt, einum y-litningi undir, alltaf ósköp keimlíkir og álíka aumkunarverðir vitleysingar.

Síðasti þáttur var því ákaflega mikilvægur fyrir karlmenn og karlmennskuna, óháð eiturmagni, þegar sá stórgóði leikari Sveinn Ólafur Gunnarsson sprakk út og Matti bara sprakk. Gríman féll og eftir stóð Matti sem karlinn sem hann er, fullkomlega ólæs á eigin tilfinningar sem fengu loks óhjákvæmilega og „karlmannlega“ útrás.

Eftir stendur Matti væntanlega jafn ringlaður og þótt aðeins tveir þættir séu eftir bendir allt til þess að hrakförum hans sé ekki lokið og þau Karen eigi eftir að greiða úr allnokkrum flækjum sem bjóða sem fyrr upp á hláturgrátur.

Niðurstaða: Pabbahelgar eru með því allra besta sem sést hefur í íslensku sjónvarpi undanfarin misseri, eða bara síðan slíkt brölt hófst. Vel skrifuð og leikin tragikómedía sem allir sem tekið hafa þátt í hjónaskilnaði, semsagt allir, geta tengt við.

Sjá nánar hér: Pabba­helgar: Skilnings­ríkt skilnaðar­drama