Nanna Kristín ræðir „Pabbahelgar“ og hvernig hún fann sína rödd

Nanna Kristín Magnús­dóttir ræðir við Fréttablaðið um þáttaröð sína Pabbahelgar, ferilinn og glímuna við tilveruna.

Úr viðtalinu:

Engin glans­mynd
Nanna Kristín fram­leiðir, skrifar, leik­stýrir og leikur aðal­hlut­verkið í nýjum sjón­varps­þáttum sem verða sýndir á RÚV í byrjun októ­ber, Pabba­helgum. Þættirnir fjalla um skilnað með gaman­sömu í­vafi þó.

„Ekki í sketsa- eða brandar­a­formi heldur eru að­stæðurnar pín­legar en per­sónu­dramað er sterkt,“ út­skýrir hún.

Blaða­maður hefur fengið að horfa á fyrsta þáttinn og getur ljóstrað upp fyrir les­endum án þess að skemma nokkuð fyrir þeim að þá strax verður ljóst að efnis­tök Nönnu Kristínar eru mjög hressandi til­breyting og langt í frá hefð­bundin. Fyrstu senur þáttarins inni­halda nekt og kyn­líf í hár­beittum og nánast ó­þyrmi­lega hvers­dags­legum búningi. Hér er engin glans­mynd höfð í há­vegum á skjánum.

Hvernig kviknaði hug­myndin að þessum þáttum?

„Ég flutti til Vancou­ver til að læra hand­ritas­krif með á­herslu á sjón­varps­þátta­gerð. Ég fór ein­beitt í námið og setti mér mark­mið, ég nýtti hvert verk­efni vel með það í huga að fram­leiða það. Á þessum tíma sem ég var við nám voru tvær mjög ó­líkar sjón­varps­þátta­raðir mjög vin­sælar, lög­fræði­dramað The Good Wife sem fjallar um konu sem stendur við hlið eigin­manns síns eftir að hann er staðinn að fram­hjá­haldi. Og svo þátta­röðin Girls sem Lena Dun­ham skrifaði sem fjallar um ungar konur en á annan hátt en við erum vön,“ segir Nanna Kristín og á við það að þættirnir þóttu ein­mitt lausir við að fylgja stöðlum og elta glans­myndir.

„Kennarinn minn skildi ekkert hvað þessi unga kona, Lena, var að vilja upp á dekk. En ég varð stór­hrifin af frá­sagnar­að­ferð hennar. En ég tengdi sterkt við þessar tvær ó­líku þátta­raðir af ýmsum á­stæðum og þær urðu á endanum á­kveðinn inn­blástur þegar ég skrifaði Pabba­helgar. Út­koman er svo ekkert lík þessum seríum enda ekki mark­miðið. Mig langaði fyrst og fremst til að skrifa kven­sögu­hetju sem væri sterk manneskja en án þess að vera karl­læg eða ein­hvern veginn skrýtin og á skjön við sam­fé­lagið.“

Hetjur mega vera brot­hættar
Já, það virðist vera á­kveðið þema, að sterkar kven­sögu­hetjur eru oft karl­lægar, eða með stór­fellda bresti.

„Já, það er á­berandi. Þær eru oft svo „sterkar“ að þær verða karl­lægar og hafa ekki burði til að sýna til­finningar. Eiga ekki fjöl­skyldur. Það er eins og það sé til­hneiging í þá átt að það þurfi að út­skýra vel­gengni þeirra. Fyrir mér þýðir „sterk“ per­sóna ekki sú sem djöflast á­fram og kemst hratt á toppinn með því að brenna allar brýr að baki sér.

Hetjur mega vera brot­hættar. Mig langaði til þess að skrifa hlut­verk kven­hetju sem er móðir, dóttir, stundar vinnu, er eigin­kona, elsk­hugi, vin­kona. Er í öllum þessum mis­munandi hlut­verkum en er samt að takast á við erfiða en einnig hvers­dags­lega hluti. Í sjón­varpi hefur þú meiri tíma og frelsi til þess að gefa sögu­hetjum dýpt, sýna margar hliðar. Það var það sem kveikti í mér. Karen, aðal­per­sóna Pabba­helga, er marg­laga ekki að­eins til­finninga­lega innra með sér heldur líka út á við. Hún sýnir til­finningar bæði of mikið og lítið. Við setjum öll upp alls konar and­lit eftir því sem hentar að­stæðum best.“

Mig langaði til þess að skrifa hlut­verk kven­hetju sem er móðir, dóttir, stundar vinnu, er eigin­kona, elsk­hugi, vin­kona. Er í öllum þessum mis­munandi hlut­verkum en er samt að takast á við erfiða en einnig hvers­dags­lega hluti.

Og sögu­sviðið er Vestur­bærinn, þar sem þú býrð.

„Já, ég hef mikinn húmor fyrir Vestur­bæjar­snobbinu. Er sjálf upp­alin þar og mikill KR-ingur. Við Vestur­bæingar verðum ofsa­lega sárir ef ein­hver segir eitt­hvað sem hallar á lífið þar. Til dæmis að það sé alltaf rok í Vestur­bænum, sem er bara stað­reynd!“ segir Nanna og hlær. „Það þykir eftir­sóknar­vert að búa þar. Tákn um vel­gengni og gott líf. Að búa ná­lægt Mela­búðinni, Kaffi Vest og Vestur­bæjar­lauginni. En svo er þetta bara hug­mynd um gott líf. Því það eru fínustu sund­laugar í öllum hverfum! Og meira að segja Vestur­bæjarís!“

En svo skildir þú sjálf, er það ekki?

„Þegar ég byrjaði að skrifa Pabba­helgar voru þeir gaman­þættir. En á meðan ég var að skrifa fyrir rúm­lega fimm árum síðan þá gekk ég sjálf í gegnum skilnað. Og auð­vitað lagði ég verk­efnið til hliðar á meðan. Ég hafði ekki löngun eða nokkra burði til þess að skrifa kómík um skilnað. Það sem ég þurfti að ein­beita mér að voru börnin mín og skilnaðurinn sjálfur. Að öllum þeim til­finninga­legu og praktísku málum sem honum fylgja.

Þegar ég tók hand­ritið upp aftur hafði ég að­eins aðra sýn, ég hafði hlaupið yfir allt dramað og því langaði mig að skrifa skilnaðar­ferli sögu­per­sónanna inn í fram­vinduna. Minn skilnaður og per­sónu­lega reynsla fléttaðist ekki inn í skrifin, heldur nýtti ég þá inn­sýn sem ég fékk við að ganga í gegnum þetta sjálf. Og ég fékk líka aðra hand­rits­höfunda með mér í að skrifa til að víkka út söguna og dýpka. Þau Huldar Breið­fjörð og Sól­veigu Jóns­dóttur rit­höfunda. Þá fór sagan heldur betur á flug þegar ég átti díalóg við aðra um efnið. Það er mitt upp­á­halds tíma­bil, að brein­storma saman og finna alla mögu­lega fleti. Úr varð að fyrsta sería fjallar ekki um frá­skilda konu sem fer á Tinder heldur bar­áttu hennar um að vilja alls ekki vera sú kona. Karen vill halda í kjarna­fjöl­skylduna sína hvað sem það kostar. Þegar við erum undir á­lagi eða stórar breytingar eiga sér stað í lífi okkar verður heimurinn þyngri. Þá er oft erfitt að meta hvað er raun­veru­lega vanda­mál. Minnstu mál geta orðið að stór­málum. Eins og bara hver eigi að sækja í leik­skólann,“ nefnir Nanna Kristín sem dæmi.

Á erfitt með að treysta
Nanna Kristín segist eiga tölu­vert erfitt með að deila opin­ber­lega per­sónu­legri reynslu sinni. Hún sé í grunninn feimin og inn­hverf. „Ég forðast það. En ég geri það þegar ég veit að það skiptir máli. Fyrir mig og aðra. Ég sum­sé get það alveg,“ segir hún og brosir. „En mér finnst það erfitt og ég verð ó­skap­lega þreytt á eftir. Góður kennari í Leik­listar­skólanum sagði eitt sinn við mig að ég gæfi allt of mikla orku og sköpun frá mér til annarra fyrir þau að bruðla með. Ég ætti að vernda sjálfið mitt með því að setja á mig í­myndaðan gull­hjálm. Á þeim tíma skildi ég ekkert hvað maðurinn var að meina en það koma að því ára­tug seinna að ég kveikti. Ég viður­kenni samt að ég er ekki nógu dug­leg að setja upp gull­hjálminn.

Ég er intró­vert og frekar feimin manneskja. Ég er haldin fé­lagskvíða og það er nokkuð sem ég er að takast á við mjög mark­visst í með­ferð hjá sál­fræðingi. En það þýðir hins vegar ekki að ég geti ekki unnið vinnuna mína. Alls ekki, ég þrífst vel í vinnu. Þar er ég á heima­velli, mér finnst gott að setja mér mark­mið, vinna vel og klára verk­efni. En það eru þessi per­sónu­legu tengsl sem vefjast oft fyrir mér. Ég á erfitt með að treysta. Það er meðal annars vegna þessara eigin­leika minna sem ég drekk ekki.“

Af því það kveikir kvíða?

„Já, lengi vel hélt ég að ég væri að hleypa út hinni einu sönnu villtu Nönnu. En villta Nanna undir á­hrifum er ekki ég og það þurfti bara al­deilis ekkert að hleypa henni út. Ég er nógu flókin fyrir.

Ef ég væri enn að næra kvíðann með því að drekka á­fengi þá sætum við tvær ekki hér í dag að ræða um sjón­varps­þátta­röð sem ég hefði fram­leitt. Ég hefði ekki komið því í verk af því að ég hafði ekki næga trú á sjálfri mér. Áður en ég skoraði kvíðann og drykkjuna á hólm þorði ég ekki að hafa rödd. Ég þorði ekki að segja hug minn eða fylgja því eftir sem mér fannst rétt. Ó­öryggið rændi mig röddinni. Ég hafði reyndar enga rödd bók­staf­lega!“ rifjar Nanna Kristín upp. „Ef ég reyndi að tjá mig um það sem mér lá á hjarta fékk ég kökk í hálsinn og röddin fór að titra. Þá fannst mér nú betra að þegja.“

Sjá nánar hér: Nanna Kristín fann sína rödd