„Krefjandi en áhrifamikil kvikmynd þar sem áhorfandinn sogast hægt og rólega niður í eiturlyfjafenið“, segir Hlín Agnarsdóttir gagnrýnandi Menningarinnar um Lof mér að falla eftir Baldvin Z.
Hlín segir meðal annars:
Myndin er löng og jafnframt krefjandi, áhorfandinn sogast hægt og rólega niður í eiturlyfjafenið með þeim Magneu og Stellu og rennur saman við síendurtekna fíknarhegðun þeirra. Kvikmyndavélin dvelur lengi við þögular nærmyndir af andlitum þeirra og líkama.
Það er margt snjallt í frásagnartækni leikstjórans og tökumanns, þannig notfæra þeir sér vandlega æsku stúlknanna, ósnortna fegurð þeirra og ungæðislega útgeislun sem þeir stilla upp á móti ljótleika og hnignun eiturlyfjaheimsins. Þeir sýna okkur líka hvernig öllu hnignar stig af stigi, ekki bara líkamlegu útliti, heldur einnig andlegu og tilfinningalegu atgervi þeirra Magneu og Stellu. Og það er einmitt í þessari umbreytingu frá saklausri fegurð og æsku yfir í úrkynjun ljótleikans sem kvikmyndin virkar best.
Þetta tekst vel með leikkonunum fjórum sem leika þær Magneu og Stellu, þær yngri Elín Sif Halldórsdóttir sem Magnea og Eyrún Björk Jakobsdóttir sem Stella, hafa báðar afar sérstaka útgeislun (eru fótógenískar) og einhvern tælandi þokka sem kemur sér vel í hlutverkunum en undir fögru yfirborðinu sér maður þó alltaf glitta í fíknarkvikuna og eyðilegginguna.
Leikstjórinn leggur ekki endilega mikla áherslu á samtöl eða innihald þeirra hjá stúlkunum eða í þeim félagsskap sem þær rata í enda hverfa samtölin að mestu niður í ,,fokking“ eiturlyfjaræsið þar sem tungumálið flest út og þörfin til að tjá sig hverfist aðeins um að komast yfir næsta skammt af dópi og segja öðrum að ,,fokka“ sér. Það er helst að samtölin lifni í þeim senum þegar við sjáum þær Magneu og Stellu tjá hvor annarri ást sína, á stundum þegar þeim tekst að rífa sig upp úr neyslunni.
Angist og örvænting
Leikkonurnar Kristín Þóra Haraldsdóttir og Lára Jóhanna Jónsdóttir leika Magneu og Stellu þegar þær eru orðnar eldri og eiga ekki í neinum erfiðleikum með að sýna hvernig líf þeirra þróast þegar þær fullorðnast.
Lára Jóhanna sýnir okkur hyldýpissársaukann sem þrátt fyrir meðferðir og edrúmennsku hverfur ekki svo létt úr sálinni. Hún verður holdtekja spurningarinnar ,,þarf ég að deyja ef ég vil ekki lifa“ sem fólk í hennar sporum stendur frammi fyrir, fólkið sem velur það að falla, hvort heldur fyrir eigin hendi eða dópinu. Hún getur hvorki lifað dóplaus né í dópi. Hún finnur ekki hamingjuna, það virðist erfiðara að horfast í augu við óhamingju en dauða og því er aðeins ein útleið. Allt þetta, angistin og örvæntingin liggur undir í nístandi túlkun Láru Jóhönnu.
Kristín Þóra er hnignunin uppmáluð, hin margfallna kona og það er undirstrikað ekki aðeins með leiknum heldur leikgervi, útliti og búningum. Kristín Þóra er hreint út sagt makalaus í hlutverkinu, ein allsherjar hryggðarmynd.
Sjá nánar hér: Vægðarlaus innsýn í líf fíkla
