Fréttablaðið ræðir við Huldu Helgadóttur leikmyndahönnuð kvikmyndarinnar Hvítur, hvítur dagur.
Úr viðtalinu, sem Þórarinn Þórarinsson tekur:
Leikmyndahönnuðurinn Hulda Helgadóttir hefur komið víða við á frekar stuttum ferli og er fyrsta konan sem hlaut Edduverðlaunin í sínu fagi fyrir kvikmyndina Hjartastein 2016 sem Guðmundur Arnar Guðmundsson leikstýrði.
Hann er einn framleiðenda nýjustu myndar Hlyns Pálmasonar, Hvítur, hvítur dagur, sem þegar er byrjað að ausa lofi erlendis þótt hún verði ekki frumsýnd á Íslandi fyrr en í byrjun september.
Hulda hannaði einnig leikmynd þeirrar myndar sem segja má að sé rökrétt framhald af samstarfi hennar við framleiðendur beggja mynda. „Ég kom mjög snemma inn í þessi verkefni hjá þeim báðum, Guðmundi og Hlyn, og kynntist þeim mjög vel persónulega“ segir Hulda í samtali við Fréttablaðið.
„Þeir eru náttúrlega búnir að vera að þessu í mörg ár,“ segir Hulda um hugarfóstur Guðmundar og Hlyns, Hjartastein og Hvítur, hvítur dagur. „Ég kem kannski bara inn fjórum mánuðum fyrir tökur og geri góðan bakgrunn fyrir sögur þeirra og leikara. Það skiptir náttúrlega mestu máli að sagan komist til skila og að leikurinn sé góður,“ segir Hulda.
Sorgin er eins og skuggi
Hulda var í föruneyti Baltasars Kormáks þegar hann hélt til Fídjíeyja til þess að undirbúa tökur á sjávarháskadramanu Adrift. „Ég var ekki leikmyndahönnuður þar heldur í öðrum störfum í undirbúningnum. Ég tek mig ekkert rosalega alvarlega,“ segir Hulda sem gengur í flest verk sem þarf að klára.
„Þegar undirbúningnum var lokið fór ég heim. Líka vegna þess að móðir mín varð veik.“ Móðir Huldu hafði greinst með heilaæxli og lést ári síðar um það leyti sem undirbúningurinn að Hvítum, hvítum degi var að byrja.
„Þetta var stórfurðulegt vegna þess að þremur árum áður gaf hún sykursjúkum föður mínum nýra og var einfaldlega sú hraustasta í fjölskyldunni. En þetta er bara eins og það er og hún fær heilaæxli og deyr.
Þetta er bara ferli sem maður áttar sig ekki alveg á. Sorgin hoppar einhvern veginn aftan að manni en er ekki eitthvað sem heltekur þig. Hún er meira eins og draugur eða skuggi en samskipti okkar mömmu voru ekki flókin, bara hrein ást,“ segir Hulda.
Tilfinningarnar í þokunni
Hulda sökkti sér á kaf í hugmyndavinnuna í kringum Hvítan, hvítan dag þannig að sorgar- og sköpunarferli runnu einhvern veginn saman.
Þá segir hún kvikmyndagerðina hafa gert sér gott, ekki síst mikil útivera og þvælingur milli staða á Austfjörðum þar sem hún mætti öllum tilfinningum sínum. Stundum í þoku og stundum í heiðskíru.
„Það var bara dásamlegt að verða glaður, reiður og gráta í þessu ferli með Hlyn og þessu frábæra fólki. Hann er með svona ofboðslega skemmtilega nánd við fólk og í kringum hann fá allir einhvern veginn bara að vera. Það blómstra allir í kringum hann. Það er algerlega ótrúlegt að sjá það,“ segir Hulda um leikstjórann.
„Þannig að þetta var ekkert mál. Ég fékk bara að líða einhvern veginn í gegnum þetta. Hann er rosalega góður í hópi og fólk smitast af honum. Það er ekkert sjálfgefið.“
Sjá nánar hér: Glímdi við móðurmissi í eigin leikmynd
