Valur Gunnarsson skrifar um Reykjavík Ásgríms Sverrissonar í DV. Hann segir meðal annars: „Það besta sem hægt er að segja um myndina er að hún hlífir okkur við vondum bröndurum, því engir brandarar eru í henni yfirhöfuð eftir því sem ég kemst næst. Hún er því hvorki rómantísk né gamanmynd.“ Hann gefur myndinni eina stjörnu.
Valur segir ennfremur:
Það er margt næstum því sjarmerandi gamaldags við myndina. Næstum því. Hún er þokkafull flugfreyja. Hann rekur vídeóleigu, eða því sem næst. Fólk reykir enn. Og konur eru annaðhvort daðurdrósir eða afskiptar eiginkonur. Líklega hefði verið betra að gera períóðu um Reykjavík „in ðe eitís.“ En því láni eigum við ekki að fagna.
Allt annað er hér á sínum stað samkvæmt handbókinni um rómantískar gamanmyndir. Söguhetjan er nörd. Ekki sjarmerandi besservisser, bara maður sem lítur niður á alla sem hafa ekki heyrt um Truffaut og er reiðubúinn til að leggja líf sitt og annarra í rúst til að sýna fram á það. Besti vinurinn er „slísí“ töffari sem nýtur kvenhylli og virðist almennt annars helst hafa þann tilgang að gefa okkar manni góð ráð, sem hann hunsar.
Ekki er auðvelt að sjá hvað varð þess valdandi að einmitt þessir tveir urðu vinir. Ekki er heldur hægt að sjá hvers vegna þokkadísin, sem er af efnafólki komin, kaus að giftast honum. Né heldur hvers vegna hann fær ekki frið í vinnunni fyrir ungum stúlkum, en allir hér eru haldnir afbrýðisemi á háu stigi svo að meinlaust hálfdaður um hábjartan dag er rætt í matarboðum og leiðir til sambands- og vinslita.
Strax í upphafi er ljóst hvaða leið þarf að fara, okkar maður þarf að selja búðina til að borga af húsinu og fá sér alvöruvinnu til að sjá fyrir fjölskyldunni. Allt þetta stendur til boða en hann þráast við. Hvað um það, Reykjavík er full af tvítugum stelpum sem hugga fertuga og fráskilda menn og segja þeim í ofanálag að allt fari skánandi um fimmtugt. Svo vill til að ein þeirra er dóttir besta vinarins, en hér lærum við að besta leiðin til að bæta samband vina okkar við börnin sín er að sofa hjá þeim.
Það besta sem hægt er að segja um myndina er að hún hlífir okkur við vondum bröndurum, því engir brandarar eru í henni yfirhöfuð eftir því sem ég kemst næst. Hún er því hvorki rómantísk né gamanmynd. Öllu verra er að hún stendur sig heldur ekki sem vísanaveisla fyrir kvikmyndanörda, allir aðrir vísa í Godfather og Pulp Fiction og óþarfi að gera það hér líka. Hinn annars stórskemmtilegi leikstjóri myndarinnar á betra skilið en þetta, og það eiga áhorfendur líka.
Nú þurfa menn heldur betur að fara að taka sig á ef íslenska kvikmyndasumarið, sem hófst í fyrra, á ekki að fá jafn snubbóttan endi og arabíska vorið.
Sjá nánar hér: Íslenska nóttin – DV
Rétt er að taka fram að ritstjóri Klapptrés er jafnframt leikstjóri og handritshöfundur kvikmyndarinnar Reykjavík.
