Atli Sigurjónsson skrifar um Reykjavík Ásgríms Sverrissonar í Fréttablaðið og segir hana í heildina skemmtilega og ljúfsára mynd þó hún nái ekki alveg sömu hæðum og áhrifavaldarnir. Hann gefur myndinni þrjár stjörnur.
Atli segir meðal annars:
Hér er á ferðinni mikill óður til kvikmyndalistarinnar og myndin er full af beinum og óbeinum kvikmyndavísunum og þá helst í Woody Allen og myndir frönsku nýbylgjunnar (búð Hrings heitir Ameríska nóttin, eftir mynd Francois Truffaut). Myndin er svolítið eins og dæmigerð Woody Allen ræma, eins og Manhattan með dassi af Annie Hall og svo smá slettu af frönsku nýbylgjunni. Sjónrænn stíll myndarinnar er þó tiltölulega hefðbundinn.
Það má greina vott af tilgerð hérna en hún skrifast þó að mestu á að aðalhetjan er svolítið tilgerðarlegur náungi, sem lærir þó í myndinni að vera aðeins minna tilgerðarlegur. Reykjavík er smá tíma að komast í gang og hún er svolítið stirð í upphafi. En smám saman nær hún manni og má segja að þetta sé ein af þessum myndum sem verða betri er líður á. Fyrst er hún bara ágæt en um miðbikið nær hún mjög góðu flugi og verður bráðskemmtileg.
Ásgrímur sýnir með þessari mynd að hann hefur ágætis hæfileika bak við myndavélina og er fínasti penni, en hann hafði einnig vit á því að fylla myndina af góðum leikurum og fékk auk þess gamlan vin sinn úr kvikmyndanáminu, Spánverja að nafni Nestor Calvo, til að skjóta myndina. Myndin var gerð fyrir lítinn pening en maður finnur lítið fyrir því þar sem tæknivinnsla er yfirhöfuð ágætlega vönduð.
Leikararnir standa sig flestir mjög vel. Atli Rafn Sigurðarson hefur löngu sannað að hann er toppleikari og hér heldur hann því áfram. Honum tekst að skapa mjög sannfærandi og þrívíðan karakter og maður kaupir hann alveg sem þennan sjálfumglaða og bitra kvikmyndalúða (fyrir utan húðflúrin hans Atla sem eru ekki alveg í takti við persónuna). Einnig má minnast á hina ungu Grímu Kristjánsdóttur sem hefur lítið sést á hvíta tjaldinu hingað til en þarna er greinilega á ferðinni mjög efnileg og skemmtileg leikkona.
Reykjavík er í heildina skemmtileg og ljúfsár mynd þótt hún nái ekki alveg sömu hæðum og áhrifavaldarnir, enda var svo sem ekki að búast við því að hérna væri á ferðinni önnur Manhattan. Myndin er bæði smátíma að komast í gang og sömuleiðis hefði endirinn getað verið sterkari. Lokakaflinn er alls ekki slæmur en það hefði kannski mátt hnýta hlutina saman á knappari máta, manni finnst á einum tímapunkti eins og myndin sé búin en svo heldur hún áfram lengur og segir kannski aðeins meira en hún þurfti að gera.
Annað sem má aðeins hnýta í er að þótt myndinni takist að sýna fegurð Reykjavíkur og sé hin fínasta Reykjavíkurmynd þá hefði e.t.v. mátt nýta borgina enn betur. En þetta skrifast þó líklega á lágan kostnað við myndina.
Niðurstaða: Myndin er svolítið stirð í byrjun og endirinn hefði getað verið sterkari en annars er hér á ferðinni bráðskemmtileg og ljúfsár dramedía og hinn ágætasti óður til kvikmyndasögunnar.
Rétt er að taka fram að ritstjóri Klapptrés er jafnframt leikstjóri og handritshöfundur kvikmyndarinnar Reykjavík.
