„Stemningsmynd sem nagar sig hægt og bítandi en af sívaxandi þunga djúpt í vitund áhorfenda,“ segir Þórarinn Þórarinsson í Fréttablaðinu um Hvítan, hvítan dag Hlyns Pálmasonar.
Þórarinn heldur áfram:
Að því gefnu að þeir hafi ekki stein í hjartastað og þurfi ekki að láta mata sig með kjaftavaðli þar sem Hlynur herjar grimmt á tilfinningarnar með ágengu, útpældu og látlausu myndmáli sem snertir ýmsa strengi sálarinnar á víxl með kulda og hlýju.
Ingimundur er lögreglustjóri í smábæ úti á landi og sem slíkur mátulega ferkantaður og nokkuð dæmigerður, tilfinningakrepptur miðaldra karl sem reynir af veikum mætti slíkra að takast á við sorgina þegar hann missir eiginkonu sína í bílslysi.
Í honum bergmálar hinn ómögulegi, alíslenski frumkarlmaður Bjartur í Sumarhúsum sem sagði eins og frægt er orðið að „þegar maður á lífsblóm þá byggir maður hús“, og því miður fjarar hratt undan þeim báðum í steinsteypubröltinu.
Lífsblóm Ingimundar er dótturdóttirin Salka og til þess að koma sér undan því að horfast í augu við sinn mikla missi leggur hann ofurkapp á að gera upp tæplega fokhelt hús fyrir dóttur sína og barnabarnið sem er helsti félagsskapur hans í því stússi. Því miður kemur það fólki oftast í koll að byrgja tilfinningar sínar inni og leyfa þeim að krauma þar til upp úr sýður en það gerist hjá Ingimundi þegar að honum læðist grunur um að eiginkonan hafi verið honum ótrú.
Grunurinn verður að þráhyggju sem hverfist um meintan friðil hinnar látnu þannig að heltekinn missir Ingimundur smám saman tökin á sjálfum sér og því haldreipi sem Salka er honum.
Þetta samband og sambandsleysi afa og barnabarnsins er undurfagurt og átakanlegt og um leið undursamlegur kjarninn sem þessi ljúfsára kvikmynd hverfist um. Að sjálfsögðu telst það ekki til tíðinda að Ingvar Sigurðsson sýni stórleik en hann toppar sig algerlega og fer með himinskautum í yfirvegaðri og látlausri túlkun á tilfinningalegu gjörningaveðrinu sem geisar undir köldu yfirborði Ingimundar.
Samleikur Ingvars og Ídu Mekkínar Hlynsdóttur, tíu ára gamallar dóttur leikstjórans, er svo einfaldlega galdur þar sem Ída hefur í fullu tré við stórleikarann þannig að mann sundlar á köflum andspænis tilfinningadýptinni sem þau töfra fram á tjaldinu.
Ingvar og Ída bera myndina í raun uppi en eru dyggilega studd traustum leikurum þannig að Hlyni tekst að reka smiðshögg á þétta heildarmynd sem stendur á föstum grunni seigfljótandi sögu sem er allt í senn hugvekjandi, harmræn og fyndin á milli þess sem hún verður beinlínis ógnvekjandi í takt við spennuna sem stigmagnast jafnt og þétt á meðan myndmálið, allt umhverfi, tónlist og sviðsmynd sá alls konar fræjum í huga áhorfandans.
Sjá nánar hér: visir.is
